ΑΙΤΩΛΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ

Η παρουσία της ελιάς στο χώρο της Αιτωλίας, όπως και στις υπόλοιπες Μεσογειακές περιοχές, χάνεται, στα βάθη του χρόνου, στις Μεσοπαγετώδεις εποχές. Το δέντρο της ελιάς είναι στενά συνυφασμένο με τους μύθους, τη λαϊκή παράδοση, την τέχνη και τα τοπωνύμια της περιοχής.

Το φυσικό περιβάλλον, ευνόησε την ανάπτυξη και εξέλιξη της ελιάς κι αυτό επιβεβαιώνεται από τους μεγάλους πληθυσμούς αυτοφυούς αγριελιάς, που τροφοδοτούν πολλά φυτώρια της χώρας για τον παραδοσιακό πολλαπλασιασμό της. Οι ρίζες οι κορμοί και οι βλαστοί της, αποτελούσαν ανέκαθεν άριστη πρώτη ύλη για την ξυλογλυπτική, τη λαϊκή τέχνη, τη κατασκευή εργαλείων και ειδικών σκευών ατομικής και οικογενειακής χρήσης.

Το δέντρο της ελιάς αποτελεί ένα πραγματικό δώρο της φύσης στον Ελλαδικό χώρο. Η ελαιοκομία συνιστά μια από τις πλέον φιλικές προς το περιβάλλον αγροτικές δραστηριότητες, ενώ οι ευνοϊκές επιδράσεις της στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι πολλές και σημαντικές.

Η Αιτωλική Γη, που ανήκει στον μεγαλύτερο σε έκταση νομό της χώρας είναι ένα από τα δυναμικότερα διαμερίσματα στην καλλιέργεια αυτού του θαυμαστού δέντρου με πάνω από τρία εκατομμύρια ελαιόδεντρα. Οι ιδιαίτερα ευνοϊκές εδαφοκλιματικές συνθήκες, ο ποικιλόμορφος γεωγραφικός διαμερισμός και το μικρόκλιμα των επί μέρους περιοχών της, ευνοούν την κανονική καρποφορία, την απόδοση καθώς και την προσαρμογή αρκετά μεγάλου φάσματος ποικιλιών όπως, Κουτσορελιά, Κορωνέικη, Κοθρέικη, Ραχάτη, Τραγολιά, Λιανολιά, Καρυδολιά, Καλαμών και Κονσερβολιά.

Οι επιτραπέζιες ελιές των ποικιλιών Καλαμών, Κονσερβολιά και Καρυδολιά με τους συμπαγείς ελαιώνες, δίνουν μοναδικά, γευστικό προϊόν ενώ οι ελαιοποιήσιμες ποικιλίες Κουτσορελιά, Κορωνέικη, Τραγολιά, Λιανολιά, Ραχάτη και Κοθρέικη, δίνουν υψηλής ποιότητας λάδι με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά

Γυρνώντας στην παράδοση και στην ιστορία, διαπιστώνουμε πως πολλές από τις μορφές με τις οποίες προσφέρονται σήμερα οι επιτραπέζιες ελιές έχουν τον ίδιο ακριβώς τρόπο επεξεργασίας όπως και στην αρχαιότητα. Οι αλμάδες που διατηρούνταν σε άλμη, οι θλαστές είναι οι σημερινές τσακιστές, οι νηκτρίδες ή βομβία είναι οι κολυμβ(μπ)άδες, οι στεμφυλίδες είναι οι λεγόμενες μαύρες. Με το όνομα ρυσαί ή δρυπρεπείς ή ισχάδες ή γεργέμιρο εννοούσαν τις σημερινές θρούμπες. Περιζήτητο άλλωστε ήταν στην αρχαιότητα και το ομφάκινον έλαιον που δεν είναι άλλο από το σημερινό αγουρέλαιο.

Το ελαιόλαδο, είναι ο «χυμός» που λαμβάνεται από τους καρπούς του δέντρου, με μέσα μηχανικά και επεξεργασία φυσική. Αποτελεί τη βασικότερη πηγή λιπαρών στη Μεσογειακή Διατροφή. Έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε κορεσμένα λιπαρά οξέα και μεγάλη περιεκτικότητα σε μονοακόρεστα. Παράλληλα περιέχει πολυφαινόλες, φλαβονοειδή, βιταμίνη Ε, προβιταμίνη Α, μεταλλικά στοιχεία και ιχνοστοιχεία. Όλα αυτά λειτουργούν αντιοξειδωτικά,  για τον οργανισμό και τον προστατεύουν από βλάβες που προέρχονται από την οξείδωση των ελευθέρων ριζών.

Στον «Ιπποκράτειο Κώδικα» απαντώνται περισσότερες από εξήντα φαρμακευτικές χρήσεις του ελαιολάδου με κύρια αυτή κατά των δερματικών παθήσεων, τον καλλωπισμό των μαλλιών,  σε πληγές και εγκαύματα, σε γυναικολογικές παθήσεις, σε μολύνσεις αυτιών,  σαν μέσο αντισύλληψης ενώ ο Πλούταρχος το προτείνει για τη θεραπεία της μαστίτιδας. 

Πατήστε εδώ για να δείτε Επιχειρήσεις Αγροδιατροφικών Προϊόντων.